تو دل با خویشتن داری چه دانی حال شیدایی

همین چیزهاست . همین «آنات»» کوتاه ِ جادویی که میخکوبت کنند . همین که درسفر باشی و یکمرتبه آوای خروس زری پیرهن پری بیاید از یک جایی توی اینترنت .. کی می داند که «نوار قصه» چه چیز مهمی بود در کودکی های ما ؟ «سیاهی در بدر شد - فرشته ها دویدن - ستاره ها رو چیدن » .. و یک چیزی بپیچد توی سینه ات - و این زخم باز شود ، این زخم کهنه که یادت بیاورد که از دار و دیار و آنچه تو را معنی می دهد شاید فقط همین آواها مانده باشد و آن سرودها و آوازها و نغمه ها که جز خودت و آنها که فقط پنج سالی از تو کوچکتر و یا بزرگترند ، هیچ کس دیگری هرگز نخواهد فهمید . انگار دهه ای بود در تاریخ که زبانش و کلمه هاش و معناهاش و دردهاش و شادیهاش مخصوص خودش بود ..

«روباهه دمش درازه - حیله چی و حقه بازه .. تا چش به هم بذاری - می بینی که سر نداری .. » و شاملوی ، شاملوی بزرگ که پیش از هرکس به بچه ها فکر کرده بود ، به «دستان کوچک تو» ، به «نوزاد دشمنش» حتی .

و بعد آن جایی که آرام می خواند: ای ی ی خروس سحری ...

همین ها مانده شاید ، همین ها ، و امید . امید را به جوهر سبز می نویسیم امروزها .

به قول اخوان «این روح مجروح قبیله ماست ..»

...

از ترافالگار تا پیکادلی همینطور قدم زنان آوازی قدیمی را زمزمه می کنم . به تصادفی غریب ، گذشته ها به حال می آید . اصلا قرار بود این یکشنبه آرام سپتامبر پر شود از همه سوالها . و جواب همینجاست . با من . در من . روی چمنهای این پارک . یک چیزهایی باید در یک لحظه معلومی روشن شوند . زندگی یکهو به فیلمی می ماند که داری تماشاش می کنی . لبخندم از آن لبخندهایی ست که بی که بدانی می آید و پهن می شود روی صورتت و حالا حالا ها نمی رود . از آن لحظه های آرام که یک چیزهایی را می فهمی و چشمهات داغ می شود و یک حس عجیبی می آید توی جانت که بدانی باید اینهمه راه می آمدی تا بعد از مدتها از این لبخندها بزنی . از آنها که خودشان پهن می شوند روی صورتت بی که بدانی .

یک روزی نوشته بودم در نامه یازدهم پاییز که «لندن به عاشقی قدیمی می مانست - مثل دو دوست روبرو شدیم ..» ..

دیدن «نتی» دارد سنتی سالانه می شود ، باز همان رفقای سنت پیترزیم که شبهاش پر از چای ایرانی بود و شعرهای نرودا و آواز خواندنهای آنیا و رویاپردازی های تمام نشدنی . امسال چیزی فرق کرده . نتی شغلی دارد که دوستش ندارد ، اما رها کردنش هم دیوانگی ست یکجورهایی . می گوید ارکید دلم تنگ شده برای آن روح آزادی که داشتم . روی سنگفرشها راه می رویم ، همان قصه ها و همان حرفها و همان لذت بی باک شبانه زیر نور چراغهای میدان راسل راه رفتن و آنطوری که دستش را حلقه می کند دور بازوی راستم و با من راه می آید . حساب می کنم می بینم بیش از شش سال است دوستیم . یک چیزهایی هیچوقت عوض نمی شود . مثل من و او وقتی به هم می رسیم .

قصه قصه نوشته می شوی انگار . بر سنگفرش کوچه های تنگ اِل اِس ای ، می شودیک لحظه از آن لحظه های «ناگهان» پرت شود طرفت و یکجور شگفت زدگی عجیب بیاید و هیچ حرفی نتوانی بزنی جز اینکه ساکت بمانی تا زندگی به جای تو حرف بزند . اصلا نباید توی حرفش بپری پابرهنه . اصلا باید آهسته نجوا کنی و بگذاری زندگی حرفش را بزند . اصلا هیچ چیز نگو . فقط گوش کن . همین .

یادم رفته بود کافه نِرو و شبهای کاونت گاردن و فلیت استریت و آن کافه پشت سفارت را . یادم رفته بود دوستی هایی را که حادثه بودند اما ماندند و هستند تا یادم بیاید که یک روزی آن اواخر همینطوری الکی رفته بودم به اوپن دِی مدرسه بازرگانی آکسفرد . یادم رفته بود طنز خاص اِل را که آدم را روده بر می کند از خنده . یادم رفته بود توی دو ساعت ِ همینطوری معمولی راه رفتن می شود آنقدر خندید که از چشمهات اشک سرازیر شود . یادم رفته بود که با شیوا و تیم رفته بودیم مندرین یکبار . یادم رفته بود که از روز کارنوال ناتینگ هیل دو سال پیش تا امروز راه زیادی نیست . یادم رفته بود که روزی برای غول چراغ جادو سه آرزوی عجیب نامه کرده بودم . یادم رفته بود که نسیم شبهای بارانی سپتامبر بوی بارهنگ و اطلسی می دهد . یادم رفته بود که گاهی هنوز دلم می خواهد بروم توی زوما بنشینم و بنویسم . یادم رفته بود که اصلا فقط باید بنویسم . یادم رفته بود که می توانم . یادم رفته بود که توانسته ام یک زمانی چه همه شاد بوده باشم و باید اینها را یکی یادم می آورد . یادم رفته بود که چه آسان می شود هنوز حرف زد بی تلاش ، به زبان فرنگی حتی، اما متوجه نشد که این زبان من نیست از بس که همزبان هستی گاهی با آدمها . یادم رفته بود که آن جعبه چای تویینینگ باید هنوز توی کشوی میزم توی دپارتمان باشد . یادم رفته بود که هنوز می شود روی کاغذ نامه نوشت و روی پاکت تمبر چسباند و آن را انداخت توی صندوق پست چون هنوز هستند جاهایی که فکس ِ نامه را قبول نمی کنند . یادم رفته بود که باید بروم فلیت استریت یکروز آفتابی. یادم رفته بود که چه همه خندیده ام به یک جوکهایی . یادم رفته بود که آدم اصلا مهم است یک چیزهایی را یادش نرود . یادم رفته بود که گذشته گاهی همین دور و برهاست ، جایی نمی رود ، یکهو حتی روی سنگفرشهای کوچه های تنگ ال اس ای پرت می شود توی راهت . یکجور خوبی .

و این می شود یکی دو روز ِ سرشار پیش از اینکه هفته شروع شود و روزها تا شب پشت میز بنشینی و کار کنی و دو تا مقاله هم به لیست اینهمه کار ِ مانده ات اضافه شود تا آدرنالین به حد اعلایش برسد بلکه کاری از پیش برود . حالا یک چند هفته ای باید به اندازه تمام سال گذشته کار کنی در این فرصت تحقیقی . اما یک چیزهایی هست که گفتنی نیست . مثل این برگشتن و این ملاقات با دیروزها و این حادثه های عجیب و این حال ِ نوشتن .

یادم رفته بود که بایدی در کار نیست برای کار . حالا دیگر دلم می خواهد صبح تا شب بدوم و بنویسم و برگردم به آن خستگی های آخر شب و آن شبهای بیخوابی و بیدار نشستن ها . یادم رفته بود چه همه خستگی ناپذیر بودم ، چه سمج ، و چه می توانستم کوه را از جا بلند کنم اگر لازم بود .

چه همه حرف دارم و کلمه کم .

لندن یعنی جایی که دوستی ها پر رنگ اند و اتوبوسها قرمز و سنگفرش خیابانها پر از زمزمه ی رفتن .

و نامه پاییز در راه است .


سپتامبر ۲۰۰۹ - شهریور ۱۳۸۸