شعری از خیلی قدمها...
برای زن زندگی آزادی
دیوار
« به آنان که با قلم ، تباهی و درد را
به چشم جهانیان ، پدیدار می کنند »
و زندان را صله می گیرند.
ای آشنای سالهای صبور جوانی ام
دیوار! با توام !
هرگز نبوده ام به کسی چون تو آشنا
ما نسل ِ در حصار، در خاطراتمان
دیوار را به خط شکسته نوشته ایم
بسیار پیشتر از آن که مشق «نان» کنیم
ما در پناه سربی تو، قد کشیده ایم
محتاط و سر به راه.
آواز ما، سکوت ِ هراس آور ِ قلم
قهقاه خنده هامان
محبوس هیبت تو که تا عرش رفته بود
ما شعر عشق را حتی
در پشت شانه های تو، با ترس خوانده ایم
توبیخ گشته ایم
تحقیر دیده ایم
در حیرتم که باز
با عشق مانده ایم ...
اینک تو و من و زندان
فرقی نمی کند که کجا قد کشیده ای
زندان، حریم خانه، مدرسه، حتی به پای کوه،
تو معنی تمام جوانی من شدی:
این سوی تو هراس،
و آن سوی تو هراس.
دیوار بند ِ چند!
انگشت می کشم به تن دردمند تو
بی شک به قامت تو ناخن کشیده اند
پیشینیان من
بی شک هزار مثل من اینجا کنار تو
با درد خفته اند،
هر شب هزار بار
فریادهای حبس ِ گلو را شنیده ای
تاریخ این دیار را، در پیش پای خود
هر روز دیده ای
من، جرم خویش را
با هیچ بخششی، همسان نمی کنم
من جرم خویش را
با خویش می کشم چو نشانی به سینه ام:
ساکت نبوده ام ،
ساکت نمانده ام.
من از حراج دخترکان قصه گفته ام
از دزد ِ با چراغ، ز تاراج خانه ام
از خنده های «منافی با شئون»
از گریه های «اجرشان با صاحب زمان»
از دست و پا و نخاعی که بی دریغ
تقدیم مرگ شد،
از قتل عام سوال، از جنبش شعور
از بی چرایی ِ قلم ِ حبس در گلو
از ناله های مادران ، زندان ۶۷
وقتی که کیسه متعلقات را
جای تن عزیزشان آزاد کرده اند،
و بر «ازاله بکارت اعدامی» از قرار
الساعه مبلغی هم واریز کرده اند
من از شعور راحله ها قصه گفته ام
از جرم ِ خواندن اشعار شاملو
وز حبس هرچه جوانی،
در محبس «عفاف»
از اضطراب نگاه سمیه
وقتی فرار را ، تصویر می کند
از عقد ِ ناگزیر محمود منقلی،
وز بندهای قانون - که به او طعنه می زنند ...
من قصه گفته ام
از شهر زانتیا و لکسوس و بوق و دود
وقتی که یاسر،
در کوچه های فقر و خطر پرسه می زند،
بی نان، بی آرمان
( پیش از تولدش یاسر قرار بود
با لشکر امام زمان
راهی کربلا شود و انقلاب را
صادر کند به غرب)
فردا، سیاهه بلند اعتراف من
در روزنامه ها، تبلیغ می شود:
«جاسوس خود فروخته،
شغل: خیانت به سرزمین
سرگرم کار براندازی وسیع
مزدور دشمن، عامل اسرائیل
وبلاگ هم نوشته،
مستهجن و شنیع ... »
...
در پیش پای این همه دیوار سر به عرش،
دیدار گوشه ای ز سیطره آسمان، هنوز
یعنی سکوت نه،
یعنی که قامت تو، هرقدر هم بلند
گیرم که حبس پیکر من در طاقتش، ولی
حبس هزار کفتر نو بال بی قرار
دیگر محال و ناشدنی،
گوش می کنی؟
دیوار، با توام!
هر شب چگونه این همه را ناظری؟ بگو
با اشک های گرم کدام زندانی
این شعله های خشم را خاموش می کنی؟
تا نشکنی زهیبت بیداد ِ پیش چشم
نه ! نه ! مگو که فراموش می کنی ...
جولای ۲۰۰۶ - تیرماه ۱۳۸۵
ارکیده
