«ظلم ظالم - جور صیاد - آشیانم - داده بر باد - ای خدا ، ای فلک ، ای طبیعت - شام تاریک ما را سحر کن ..»
بی کلمه مانده ام - بی کلمه . برای حجم این بهتی که هی اشک می شود و هی خشم . مدام یاد التهابی می افتم که توی صدای اخوان است وقتی می خواند :
«خانه ام آتش گرفته ست - آتشی جانسوز...» .
رای ها را به صندوق انداختیم ، انگار که به رودخانه چارلز انداخته باشیم . و اتفاق افتاد . آنطوری که نباید . بعد بهتمان را و حیرتمان را باهم به بغض نشستیم . هی می گویند صحنه خیابانها شبیه آن صحنه هایی ست که یک عمر از روزهای انقلاب نشانمان دادند . اما ما می دانیم که این انقلاب نیست . یکی می گوید کودتا ، یکی می گوید بازی . می گویم این «چیز» همه اینهاست و هیچکدام اینها نیست . به قول مولانا «آن چیز دیگر است» . چیزی که تنها در این گره بی مانند زمانی و مکانی خودش تعریف شده : در بغض ، در به ستوه آمدن ، در فریاد وامصیبتای نسلی که بی گناه به ورطه این گرداب آفتاد . «چیز» ی است که باید بغض حرف زور را بشناسی تا بفهمی . چیزی که کاش ، کاش به خون نکشد . ترسم این است که ختم شود به سکوتی سًربی تر ، سنگین تر ، پر از هراس تر . اینجا می نشینیم و جز این نگاههای نگران و این ویدیو های کوتاه چیزی نداریم که قسمت کنیم . دلم می رود تا کوی دانشگاه که پستخانه اش انگار به آتش نشسته ، به میدان ونک که دخترکی توش جیغ می زند «نزن !» ، به خوابگاه دانشگاه شیراز که می گویند در محاصره است ، به مشهد ، به تبریز ، و یادم می افتد به همه «این مباد آن باد» های به حسرت نشسته .. قرنی گذشت و هنوز می شود خواند با ملک الشعرا «ظلم ظالم - جور صیاد - آشیانم - داده بر باد - ای خدا ، ای فلک ، ای طبیعت - شام تاریک ما را سحر کن ..» ای خدا ، ای فلک ، انگار زمان بر این دیار قصد گذشتن ندارد ، یا اگر دارد تنها رو به عقب می تازد . همان ذره ذره هایی را هم که ملک الشعرا و مصدق و صدها عاشق آزادی به چنگ و دندان جمع کرده بودند ، یکجا باختیم . بار اول نیست ، این را می دانیم . اما این بار ، باختیم نه آنجوری که من و نسل من عادت دارد به باختن ذره ذره و تدریجی و جزیی از زندگی و جوانی ، بلکه این بار به یکباره ، ناگهانی ، به ضرب باتوم و سیلی ، به بهت ، ختم کلام .
کاش ملک الشعرا بود و دماوند را جور دیگری می سرود امروز: جوری که بغرد و بغضش جاری شود و اینهمه پلیدی را بشوید .. ای دیو سپید پای در بند ، ای گنبد گیتی ای دماوند .. کاش من صبر تو را داشتم .
یک جایی دارند الله اکبر می گویند ، از همانها که نیمه شبها روی پشت بام خانه ها می گفتند سی سال پیش ، از همانها که قرار بود «آزادی» را از آن دورها آزاد کند . و نکرد . یک جایی دارند می خوانند «قسم به اسم آزادی - به لحظه ای که جان دادی» ، و هی اشک می آید و هی قورتش می دهی و می دانی که وقت اشک نیست ، وقت فریاد است . روی تمام این صحنه هایی که هی با چشم تر می بینیم ، سرودهای قدیمی هم نشسته .. سرودهای انقلابی ، برادر غرق خونه -برادر کاکلش آتشفشونه - سرودهای آشنا ، پر از «آزادی» و «استقلال» و «آینده» و «بر پا خاستن». اینجا نشسته ای و از خودت شرمت می آید که هیچ کاری از دستت بر نمی آید ، هیچ کاری مگر اعتراض به آنچه دارد بر مردمی می رود با صدای بلند ، و مگر این جمع شدن های همزمان توی شهرهای دنیا که بلکه این «جهانیان» دلسوز بفهند و این رسانه های «بی طرفشان» لطف کنند و این لحظه تاریخی را درست گزارش کنند بلکه صدایی به جایی برسد .. آزادی ، آزادی ، یادت هست نوشته بودم به ستاره سهیل می مانی ؟؟ «هرشب بگرایم به یمن تا تو برآیی - زیرا که سهیلی و سهیل از یمن آید ...» ، آخر می آیی ؟ نمی آیی ؟ تا کی ؟ تا چند ؟
اخوان می خواند:
«خفته اند این مهربان همسایگانم شاد در بستر
صبح از من مانده بر جا مشت خاکستر
وای آیا هیچ سر بر می کنند از خواب
مهربان همسایگانم از پی امداد؟
سوزدم این آتش بیدادگر بنیاد
می کنم فریاد ، ای فریاد ، ای فریاد...
تهران دور است و نزدیک . یوتیوب و فیس بوک تهران را می آورند اینجا . من را می برد به تهران . رفته ام تا میدان هفت تیر آنجا که تیری شلیک شد و یکی داد زد «نصر من الله و فتح قریب - مرگ بر این دولت مردم فریب» . نگرانم . نگران ِ همه آنچه پشت سر دارم اما هیچوقت نتوانستم ترکشان کنم . آدمها ، آدمهای صبور صبور صبور ... نگرانم ، نگران فردایی که مبادا ترسناکتر از این باشد که فکرش را کرده باشیم ، و خدا نکند خون آلود . از فردا می ترسم و از سویی بی تاب فردا هستم . دولتمردی را حبس خانگی کرده اند ، گفته می شود با یک بلندگوی دستی به مردم پیامش را فرستاده، ، به مردم ، یعنی به هم بندانش . نه مگر که ملتی در حبس خانگی ست ؟ درها بسته اند ، موبایلها قطع ، اینترنت مخدوش ، رسانه ها در انحصار ، و انتقال ماوقع تا جایی که می شود دشوار، و این شور و شیدایی تا کجاست که هنوز ویدیو می آید از موبایلی ، از گوشه ای ، تا بگوید که تا کجا مگر می شود پنجره ها را بست ؟ حبس خانگی . ملتی در حبس خانگی .
فردا دور است و نزدیک . مثل تهران عزیز . یادم می افتد به نامه مرتضی کیوان به کسرایی «سیاوش جان ، ما را از این لَختی و بی برگ و باری نجات باید داد . وطن ما نه تهران است نه بابلسر . هم این دو شهر است هم خارک هم فلک الافلاک و هم سایر زندان ها ...» . این روزها زندگی پر شده از کلمه هایی عجیب: دروغ ، چیز ، آمار دروغ ، شعبده بازی ، کودتا ، آزادی ، تقلب ، انتظار . نتایج نا شمرده آرا که اعلام شد ، اشک آمد ، ترسیدم . ترسیده ام ، از ممکن نمودن همه آن چیزهایی که دست کم آرزو کرده بودیم ناممکن باشد .
و این یادداشت ناتمام است
غروب شنبه ۲۳ خرداد ۱۳۸۸
