برای من ، برای تو ، برای فرداهای نو ...

برای من ، برای تو .. برای فرداهای نو
برای کودکان آینده
برای امثال خودت و بنده
برای این سرزمین زیبا ..
برای اعصابی سالم تر
برای حال و احوالات بهتر
برای آقای راننده
معلم و نویسنده
برای ستاره های روی پرونده
برا امثال من خواننده ..

در جواب بی تای عزیز که از مبتلا شدن گفته بود ..

«عزیزم . این مبتلا شدن نیست . این زنده بودن است و احساس مسوولیت . تا کی تئوری توطئه - تو بخوان تنبلی ؟ مبتلا باش چون این حق توست بی تا . حقی که تو اگر نخواهی آن دیگری دارد به تاراج می برد ، درست مثل همه آن چیزهایی که چهارسال به تاراج رفت . یک روزنه هم یک روزنه است در عمر کوتاه آدمیزاد .

هیچوقت نگو هرگز . هرگز موزی ست . بر می گردد - در زمانی دیگر و جایی دیگر . وقتی که تو دیگر در آن جای قبلی نیستی...»ا


این روزها خیره ایم و دل نگران تغییر . تغییر ، که این روزها بی تابش شده ایم . منتظریم ، به رسم عاشق های خسته و چشم به در ، به همان بیتابی عاشق ها . اما دیگر نه منتظر معجزه ، که معجزه ماییم و من و تو و تک تک آنها که می دانند و می خوانند «همراه شو عزیز .. تنها نمان به درد - کاین درد مشترک - هرگز جدا جدا - درمان نمی شود ... » ا.

هی شاملو و هی این ویدیوهای آن تک تک ها که بسیارند از پراگ و لندن و بوستون و ناکجاهای با نام و بی نام ، این بار می دانیم ، می دانیم که «من اگر ما نشوم - تنهایم - تو اگر ما نشوی - خویشتنی .. » یادش شاد حمید مصدق شاعر که نماند و ندید برای وکالت اهل قلمی بی شمار و در بند ، دهها وکیل شاعر این روزها کم است

نه مگر که انسان ، دشواری وظیفه بود ، نبود ؟‌ آخر همه این روزها و شبها به یکجا می رسد :‌ «امید» که باشد ، تغییر دیگر رویایی دور نیست . این را می شود توی چشمها دید ، توی چشمها و دستها که حلقه می شوند وقت خواندن یار دبستانی . کم چیزی نیست . آدمها همانقدر که تغییر را می خواهند ، تشنه امید هم هستند . سرنوشت ملتها را «امید» می تواند زیر و رو کند . حالا تو حتی بخوان «امید بیهوده» ، که نیست ، هم عقل و هم دل می گویند که بیهوده نیست . اما گیریم باشد هم ، از بی امیدی بهتر است و از وادادن و از بریدن ، نیست ؟

و همیشه ، هرجا ، هر زمان ، تا شاملو هست دیگر از انسان چه باید گفت که او نگفته باشد ؟‌


========

کاشکی کاشکی - داوری داوری داوری - در کار در کار در کار ..»

اما داوری آن سوی در نشسته است، بي ردای شوم ِ قاضيان.
ذاتش درايت و انصاف
هيئتش زمان. ــ

شادمانه و شاکر.
از بيرون به درون آمدم:
از منظر
به نظّاره به ناظر. ـ ...

من به هيئت ِ «ما» زاده شدم
به هیئت ِ پُرشکوه ِ انسان

تا غرور ِ کوه را دريابم و هيبت ِ دريا را بشنوم
و جهان را به قدر ِ همت و فرصت ِ
خويش معنا دهم

که کارستاني ازايندست
از توان ِ درخت و پرنده و صخره و آبشار
بيرون است.

انسان زاده شدن تجسّد ِ وظيفه بود:

توان ِ دوست داشتن و دوست داشته شدن
توان ِ شنفتن
توان ِ ديدن و گفتن
توان ِ اندُهگين و شادمان شدن
توان ِ خنديدن به وسعت ِ دل،
توان گريستن از سُويدای جان
توان ِ گردن به غرور برافراشتن
در ارتفاع ِ شُکوهناک ِ فروتني
توان ِ جليل ِ به دوش بردن ِ بار ِ امانت
و توان ِ غمناک ِ تحمل ِ تنهايي
تنهايي
تنهايي
تنهايي عريان.

انسان
دشواری وظيفه است»

...

شاملو