چهل روز گذشت

چهل روز گذشت ....

مامانی ، دلم برات تنگه . برای صدات و چهار قول خوندنات و دعای شب امتحان و «دعادون» و مفاتیح و قرآن و جانماز و گلهای یاس و آلبالوپلو و آش رشته و آجیل مشکل گشا و هندوانه خنک و نبات و کفشهای سنگین مخصوص و پای صدمه دیده ت و حاج خانم «غنچه» بودن و خاطره های روغن کرمونشاهی و هشتی و آب انبار و صدای الله اکبر سرنماز و مقنعه سفید و روزی که از انگلیس برگشته بودم تهران و نمازت رو سلام دادی و برگشتی و من رو دیدی و گریه ت گرفت از شوق و اون انگشتر قدیمیه و موهای نرم و چشمهای عسلی و بچگی هام که موهاتو با شونه چتری می کردم توی صورتتو هیچی نمی گفتی و خواب حضرت علی و نماز حضرت علی تو سر مریضی نوزادی من و «علی داد» شدن من برای تو و روزی که دایی مُرد و به تو نگفتن و آوردن ِ تو بعد از خاکسپاری و تو که گفتی محمد کجاست و از حال رفتنت و گریه من و سپیده و پدیده پشت دیوار و بوی غذاهات و کوفته قلقلی و باقلاپلو و بوی خونه یوسف آباد که هیچوقت عوض نشد و هنوز توی بینی م مونده و بوی راه پله ها و همسایه های قدیمی ت و پنجره اتاقت که صدای جوی آب خیابون مدبر توش می پیچید و بعد از ظهرهای تابستون و خوابیدن های اجباری و صدای تلنگر یخ تازه توی تُنگ آب خنک و «تُنگ» گفتن تو و کلمه هایی که فقط مال تو بودن و اون چادر نماز نقره ایه که گلهای صورتی داشت و پر از خاطره مهمونی ها بود و شربت آلبالوی خنک و نهارهای جمعه و کتلتهایی که فقط تو می تونستی بپزی با سیب زمینی سرخ کرده و سبزی خوردن تازه و روزهایی که همه دور هم جمع می شدیم و خیلی چیزا خوب بود و هنوز می شد خندید و بچه ها کوچکتر بودن و می شد بریم با وسایل میز توالت قدیمی ت که دو طرفش آینه های قدی تاشو داشت بازی کنیم و عطر گل محمدی که بوی تو بود و فقط وقتی تو می زدی دوستش داشتم و یه ماتیک قدیمی خوشبو که توی عروسی ها به لبهات و گونه هات می زدی و به همونم احتیاج نداشتی و از همه خوشگل تر بودی و موهای پرپشت و بور و مجعدت و فرخوردن حاشیه پیشونی ت که من همیشه آرزوشو داشتم و ابروهای پرپشت و خوشگلی ت که انگار به هیچکدوم ما نرسید و اون رادیوی گنده جنگ جهانی ت که من عاشقشم و جزو اثاثیه و مبلمان شده بود و جعبه صفحه های قدیمی ت که وقتی خیلی عزیز می شدیم از تو گنجه در می اومد و صفحه آفت و مهوش و قمر و نسخه اصل مبارکباد همدانیان و مجله های قدیمی با صفحه های زرد شده و حمام کردن اجباری ما و اینکه عادت داشتی با ظرف رو سرمون آب بریزی و کف شامپو که چشمامونو می سوزوند و «عافیت باشه»‌ و اون ژاکت شیریه که موهر بود و عینک قهوه ای کائوچویی ت برای خوندن و درشت شدن چشمهات از پشت عینک و دستهات که سفید بودن و ترسیدنهات از تنهایی و قصه هات و جمع دوستهات و «دوره» ها و آوازهایی که می خوندین و وقتهایی که می خواستی ما رو صدا کنی و اسم همه رو از اول تا آخر می گفتی تا برسی به اونی که می خواستی و «ملی ، ممی ، سپید ، ارکید ..» گفتن و بعدش که خودتم با ما می خندیدی به خودت و ما سربسرت می گذاشتیم و سوال همیشگی ت که « کی برمی گردی» و حسرت دیدار که به دل هردومون موند و وصیت «یک روز در هفته باید مریض مجانی ببینین » و اون وقتا که نگار تازه زبون باز کرده بود و فکر می کرد آخر اسم همه باید مثل اسمهای ما به دال و ه ختم بشه و تو رو صدا کرد «مامانده» و اسم تو از مامان شد مامانده و موند مامانده تا وقتی که دیگه همه ما صدات کردیم مامانده و کیف دستی شلوغ تو و قاقالی لی که همیشه یکجاش پیدا می شد و شعرهای بچگی های ما و «داشت عباسقلی خان پسری» و «داد معشوقه به عاشق پیغام - که کند مادر تو با من جنگ » ایرج میرزا و صدای خس خس سینه ت وقتی از پله ها بالا می رفتی و بستری شدن هات توی بیمارستان وقتی من هنوز ایران بودم و شب پیشت خوابیدن روی تخت چرمی همراه و بی خوابی و خیره شدن به صورتت توی خواب که مثل بچه ها آروم بود و خوب شدنهات و این خیال اشتباه که همیشه قرار بود حالت خوب بشه و این بار آخر که دیگه مثل قبل نبود و منتظرم نموندی و خوب نشدی و این فکر توی سرم که حتما چقدر ترسیده بودی از تنهایی توی آی سی یو و شبهای نحس و لعنتی و ساکت و کشدار آی سی یو و اون لوله لعنتی که کرده بودن توی گلوت و حرف نزدن و سکوت اجباری و لاغر شدن و کبودی های تن و زار زدن از اینجا از خیابون بیکن بوستون و به درد هیچی نخوردن و چشمهات که لابد به در بودن و اینکه شاید تنها کسی که دلش می خواست من هم اونجا بودم ، خود تو بودی و تنها کسی که الان می دونه چه حال سخت کشنده ایه این دور بودن من فقط خود تویی که حتما داری می بینی و یه چهار قول می خونی و بهم فوت می کنی و باز موقع امتحان از اون دعا مخصوصای شب امتحان برام می فرستی و همه اونایی که خوابشونو دیده بودی و صورتشون نورانی بود و شفا می دادن رو داری اونجا می بینی و خوشحالتری لابد و از این نکبت زمین راحت شدی و قصه نکیر و منکر که برامون می گفتی حتما چرت بوده و تو حتما راحت و شاد رفتی به جایی که همه اونایی که دوستشون داری جمع اند و مادری که ندیدی و پسری که از دست دادی و خواهری که زودتر از تو رفت و تو حتما از همه شون زیباتری و چشمهای عسلی ت حالا شادترن و لابد اون پای لعنتی دیگه خوب شده و صاف راه می ری و ریه هات خوب شده ان و قلبت خوب می زنه و نفست نمی گیره و از لوله ها خبری نیست و هی نباید مشت مشت قرص بخوری و حتما هنوزم سحرخیزی و بدون ساعت قبل از اذان بیدار می شی و حتما نباید روی صندلی نماز بخونی و دلگیر نیستی و دنیا نیست و کثافتهاش نیست و ما هم می دونیم که چقدر زندگی سخت بوده و تف به این روزگاری که توش دختر جوون رو شوهر می داده و خوشگلی ش رو خطر می دونسته و بیوه شدن تو چهل سالگی رو آخر فصل زن بودن ، و من می دونم که تو می ترسیدی و تنها بودی و امن و ناامن و زمان که می گذره و دین و ایمون و خدا که همیشه بودن و آرامش و بچه هات و جوونمرگ شدن پسرت و دنیا که همیشه گه می زنه به زندگی و آدما و خیلی چیزا که تو هم نمی دونستی لابد و گناهی هم نداشتی و آدم بودی بالاخره و اگه هم خطایی کردی لابد از ترس بوده ‌و از تاریخ یه زندگی که تو و نسل تو رو به حساب نیاورده و حالا منو عصبانی می کنه فکر اینکه از تو تا من چقدر چیزها عوض شده و چقدر قانونهای نانوشته عوض شده و چقدر حیف که برای تو عوض نشده بوده و تو با اینحال باهوش بودی و درس خوندی تا جایی که می شد و بعدها بازهم با ما درس خوندی و من یادمه که به رسم «من در خانواده ای اهل کتاب بزرگ شدم» و «همه یه کتاب دستشون بود» حتی تو هم وقتی من دبستان بودم داشتی دوباره درس می خوندی و من یادمه که توی هال مشق می نوشتم و یواشکی به تو نگاه می کردن و با همه نفهمی م حال می کردم از همت تو ، و از بچگی هات که شیطون بودی و می رفتی توی آب انبار یواشکی مرباهای انبار شده رو با نون قندی می خوردی و در می رفتی ، و اون مدیر مدرسه دخترونه زمان تو که به بابات گفته بود تو باهوشی و باید بذاره تو درس بخونی و قانع کردن بابات که از خوشگلی تو می ترسیده لابد ، و اون شیطنت با تو موند که گاهی کارای باحال می کردی و کنارش عاشق زیارت امام رضا بودی و با دوستهات می رفتی مشهد و مکه رفتنهات و «خلعت» و اون بوفه پارتیشن چوبی توی خونه ت و چیزایی که توی ویتریناش بودن و اون چراغ کوچولوی فتیله ای که شیشه ش سبز بود و توی مامان بازیهای من جاش بالاتر از همه بود و حالا که فکرشو می کنم می بینم تو هم کلافه بودی و به چیزایی که زندگی بهت زور کرده بود قانع نبودی و جسور بودی و شاید اگه تو دنیای دیگه ای زندگی می کردی آدم دیگه می شدی و من اما دلم نمی خواد آدم دیگه ای باشی و بچگی من از خونه یوسف آباد خالی بشه و از صدای پیچیدن باد توی برگهای چنارهای پیر پشت پنجره و بعد از ظهرهای تابستون و صدای شرشر آب جوهای پهن خیابون مدبر توی اتاقت و بوی آش رشته و نعناع داغ و عطر گل محمدی و بوی بغلت و بوی موهات و مامان بازی با وسایل تو که قدیمی بودن و من لابد از همون وقتها عاشق همه چیزای قدیمی شدم و خوراکی های بچگی و غذای زودتر از موقع که «سر دلتو بگیره»‌ و کلمه هایی که فقط مال تو بودن و «بادیه» و «پس ِ دست» و «تُنگ آب» و «لقمه غازی» و نقل و نبات و نذری .

دلم برات تنگه و می دونم تو منو می بخشی که نبودم و حالا دیگه می دونی چرا نبودم و لابد فقط تویی که دلت برام می سوزه که همه چی اینطوری شده این روزا و می بینی که دور و برم پر از دستمال کاغذی شده ودیدی که وقتی گوشی تلفنو گذاشتم زانوهام شکست و خودمو بغل کردم و مچاله شدم روی زمین و میون گریه و خشم و هزار حس کلافه ی نگفتنی حتما خوشحال شدی که بی که بفمم دیدم دارم برات چهارقول می خونم و یاسین و نمل که همیشه می خوندی و «هرچی ش یادته بخون مادر » ی که می گفتی یکهو اومد و دیدم تسبیح مکه رفته ت تو دستمه و دیدم که اتفاقا خیلی ش یادمه و کلمه ها هی پشت هم اومدن و من دیگه مثل اون وقتها به معنی هاش فکر نکردم و تند تند برای تو خوندم و فکر کردم این حتما خوشحالت می کنه و بعد دیدم می خوام مشت بزنم همه چی رو بهم بریزم و بعد یکمرتبه ترسیدم از این روزگاری که زمان و مکان - جغرافیا و تاریخ - زندگی من و مارو اینطوری ملعبه خودش کرده و بعد گفتم حتما دیگه نمی ترسی و می دونم که خیلی ترسیده بودی و تنها بودی و شبهای آی سی یو درازند و گه و دلگیر و تو با اون لوله توی گلوت یه جورایی حال این روزای منو داشتی که نمی تونم حرف بزنم و نمی تونم بنویسم و نمی تونم حتی به تو بگم و نه حتی به هیچکس که از اینجا چقدر همه چیز سخت تره و همه چیز یه جور دیگه می شه و التیام نگاهها و صداها و گریه ها و خاطره های مشترک نیست و گاهی نمی دونی داری برای کی گریه می کنی اصلا و کسی هم نمی دونه که یکهو دیوونه شدم از این فکر که اگه هنوز انگلیس بودم دست کم یه آخر هفته آمده بودم تهران و گفتم می رم ببینمش و تو اما صبر نکردی و تا اومدم بجنبم یواشکی ، تا امضای ورقه کذایی آی توئنتی رو بگیرم ، تو رفتی و منو گذاشتی با این حال و سوالای بی جواب تموم نشدنی و یه خروار فلسفه زندگی که به هم گوریده و بیخ و بن تصمیمهاتو می لرزونه و باز من موندم با این عکست روی میزم که داری چیزی می خونی و اون عینک قهوه ایه به چشمهاته و لباس سیاه تنته و عزاداری برای پسرت که حالا دیگه کنارته وحتی توی بهشت زهرا هم کنارت خوابیده تا دیگه تنها نباشی و حالا اونی که باید تنها همه این قصه ها و صداها و بوها و بی جوابی ها رو با خودش اینور اونور بکشه منم و وقتی دوستهای نازنین و استاد مهربون و همسر مهربونترش میان و بغلش می کنن و می گن ازش حرف بزن ، باید به انگلیسی از تویی حرف بزنه که هیچ قسمت از وجودتو نمی شه ترجمه کرد و اصلا چرا باید ترجمه کرد که بشی صورتی مسخ شده از واقعیت ؟ اصلا قضیه خود مرگ نیست ، دوستی به من گفته بود چیزی که مهمه پروسه مرگه ، و من حالا دارم فکر می کنم که نه ، مهم اتفاقای قبل و بعدشم هست که منو گذاشته اینجا توی خلأ با دستی که از همه اونچه اونجا گذشت و می گذره کوتاهه و از تو و از از خداحافظی و از بقول این فرنگی ها «کلوژر» و از بچگی هایی که تو توش شاید قشنگترین حادثه ای و از گفتن اینکه من دلم می خواد بچه بشم و یکی رو سرم دست بکشه و با یه قاقا لیلی و یه آدامس بابلگام ورقه ای که عکس برگردون باربی داره همه چیز روبراه بشه . من دلم می خواد بچه بشم و همه این ها یه خواب بد باشه و بیدار شم و ببینم هنوز بزرگ نشدم و دوباره روی اون روبالشی و ملحفه شیری که پر از عکسای قصه مرد اسفناج بود خوابم ببره . دلم می خواد فقط یه بار دیگه به همون آرومی بخوابم و بیدار شم و منتظر هیچ اتفاق بدی نباشم . چرا اصلا یکهو اینقدر هوای اون بالش رو کردم که امن ترین جای دنیا بود ؟ دلم خیلی تنگه مامانی .


۲۴ ژوئن ۲۰۰۷
بوستون