از یادداشتهای قدیمی

ژوئیه هم تمام شد . چقدر آدم زندگی در پشت سرش دارد و خودش نمی داند . چقدر راه رفته و نرفته . چقدر التهاب و شور و شیدایی . هوا گرم است و شرجی ، بوستون داغ و بی قرار ، کاغذ کاغذ ، کتاب کتاب روی هم انبار می شود کارهام ، من اما تن داده به رخوت این تابستان ، حیران این مرغابی ها شده ام که رقص آبی شان رودخانه را می شکافد و یادم می اندازد که شعر ، زنی ست که حرفهای ناگفته اش را با خودنویس من آواز می کند... «به مهربانی آبم ببر ..» شعر آدم را غافلگیر می کند ، وسط خیابان ، توی قطار ، و به ناچار پشت جلد یک مجله ، روی جلد بسته آدامس ، صفحه آخر یک کتاب ،‌ جاخوش می کند ...

پشت جلد ِ ایلومیناسیون ِ والتر بنجامین ، این یادداشت را پیدا کردم ، از چندیدن ماه پیش ،‌انگار اما همین دیروز ...


« باید زودتر سوار قطاری می شدم که مرا به وال استریت می برد ، تا از خوابی طولانی بیدار شوم ، که گاهی خیال از واقعیت پیشی می گیرد و دل کندن از زیبایی اش تنها به بهای رنجی جانکاه ممکن می شود .
باید زودتر سوار قطاری می شدم که مرا از نیویورک به بوستون می آورد ، تا حرکت تند درختهای حاشیه جاده یادم بیاورد که هرچه جلوتر می روم ، زندگی تند تر به عقب می رود . هرچه هست ، هرچه هستم ، در تلاقی لحظه ای است که قطار و زندگی از کنار هم می گذرند ، که هیچ چیزی ابدی نیست ، که رهایی ، از منتهای دچاری می آید ، به قیمت دچار بودن و رنج .

این دچاری را و این لحظه تلاقی قطار و زندگی را روزی در دفتری می نویسم با کاغذهای زرد که روی جلدش عکس برج ایفل همیشه یادآورد شبهای مردادی خیابان آلبانی محوطه ام آی تی خواهد بود .

پایان.

آوریل ۲۰۰۷
ارکیده »