گر از هر نوبتی فصلی بگویم داستان آید...

«ال تا خود سحر همان جا نشست . مثل تندیسی در سکوت . تمثالی از دلگرمی یک عمر که بتوانی روی بودنش حساب کنی . همیشه

با خودش فکر کرد چقدر سالها مهم اند . در گذر از سالهاست که می شود فهمید یک چیزهایی را هیچوقت نفهمیده ای . باید وقتش بشود تا آدم شگفت زده شود از عمق یک چیزی که دست کمش گرفته بود یک زمانی . یک زمانی ال توی میدان راسل اشاره کرده بود به پنجره خانه ای که سیلویا روزی در آن زندگی کرده بود . حالا سیلویا در ناپل ماندگار شده بود و هنوز طرح می کشید . خندیده بودند . همانطوری تا خود ترافالگار پیاده رفته بودند و قصه های معمولی گفته بودند ، از اتفاقها ، از سالها ، به زبانی که نه فارسی بود نه انگلیسی . زبانی که توی دنیا دونفر فقط بلدش بودند. خندیده بود . ایستاده بود به تماشا ، به تماشای خودش که حالا می دید مثل قصه ای نوشته شده بود در یاد کسی . گفته بود «عجب ..» . و گفته بود «چه خوب که گذشته ایم » و روش را گردانده بود به سمت سمت شیر سنگی کنار میدان . بعدتر ، حتی در یکی از کافه های میدان راسل نشسته بود و بی هیچ تردیدی همه این حرفهای معمولی را همراه با یک شات قهوه سر کشیده بود و از جاش بلند شده بود و راه افتاده بود به طرف موزه ، یعنی که به این اتفاقات معمولی باید فقط لبخند زد و گذشت. توی هوا انگار جادوی آرامش ریخته بودند

.

. دیروزهای دور ، و دیروزهای نزدیک ، از تمام این امروز ِ نامفهوم دور بودند . رد سپیدی که نشسته بود بر شقیقه های ال امتداد خط دیواری بود که دیروزها را دور و دورتر می کرد . حالا بعد از این همه وقت ، ال آمده بود تا بگوید که هیچ چیزی معمولی نبود . که هنوز همان جا نشسته ، تا هروقت ، در سکوت ، مثل تندیسی آرام . که سالها مهم اند . لازم اند . شگفتی ها در خود دارند . آدمها گاهی راهها می روند باورنکردنی . در منتهای نگاهی آبی ، از گیسوان سیاه زنی شعر می بارید انگار. یا شاید نه . در منتهای نگاهی آبی ، مهربانی بی دریغ مانده بود فقط . حیرت همیشه شاید در بی انتظاری می آید ، با بی دریغی ِ مهربانی های بی هیچ انتظار ، مهربانی های بی امید ، مهربانی هایی که هیچ دلیلی جز خودشان ندارند.

. نشست توی قاب پنجره ، کنار سکوت و سوال .

« پنجره را باز کرد ، سوزی سرد هور کشید توی صورتش . داشت صبح می شد

از «قصه های ناتمام»ا