روزگار غریبی ست نازنین ، روزگار غریبی ست ...

مشروطه صدساله می شود و زمان مفهوم رایج خودش را هر روز بیش از پیش از دست می دهد . برای من مدتهاست که زمان ، آن شکل خطی اش را از دست داده . انگار که کره ای باشد که می چرخد . حالا که به مشروطه فکر می کنم ، زمان به نظرم به یویو می ماند ، هی می رود عقب و هی بر می گردد. پس و پیشش حساب ندارد ، با شتاب جلو می رود و بعد یکمرتبه سی سال پس می کشد . هنوز هم دانستن نفرینی ست ، چه آخوندزاده ‌باشی ، چه کسروی ، چه مسکوب ، چه هدایت ، چه شاملو . هنوز قحط الرجال است ، و کافی ست یکی کمی شجاع باشد ، کمی تئوری بارمان کند ، کمی قلمبه حرف بزند ، راه می افتیم دنبالش ، از بس که کم شده ایم . منتظریم که به قول حضرت حافظ « دستی از غیب برون آید و کاری بکند » و در این انتظار می سوزیم که « در مشایخ شهر این نشان نمی بینم » ... کم می شویم و به کم قانع . هیجانی می شویم ، داغ داغ ، فردایش هم همه می رویم پی کار و بار خودمان . بعد حلقه وار اشتباهات تاریخی مان را تکرار می کنیم ، و این طوری ست که زمان مفهوم خطی اش را از دست م دهد و به یک حلقه شبیه تر می شود . ما دو چیز را هرگز حاضر نشده ایم از خودمان باور کنیم یا بشناسیم ، از شناختن به دروغی بزرگ بسنده کرده ایم : یکی تاریخ و یکی هم روانشناسی خودمان . این دو را اگر جمع کنیم ، کاری می شود کرد کارستان .

دولت فخیمه ینگه دنیا بیانیه ای صادر کرده در پاسداشت صدمین سالگرد انقلاب مشروطه ، و در آن آورده که امید به روزگار بهتری دارد که شایسته «مردم بزرگ ایران» باشد . فکر کردم نه اینکه شما خاطر مردم بزرگ ایران را خیلی عزیز می دارید که یک روزه هفتاد نفری از نخبگان و دانشگاهیانش را در مرز دیپورت می کنید و بی شرمانه به دستهای برخی شان دستبند می زنید و می اندازیدشان به زندان تا پرواز بعدی به مبدا ، آنهم به خرج خودشان . این بزرگ داشتن رتوریکال را نگه دارید برای خودتان ، و برای امثال آن پسرکی که در راه خدمت به شما وطن را به طرفةالحیلی فروخته و کراوات زده و از زندان اوین بدو بدو آمده تا شما را در صدور دموکراسی به آن دیار یاری کند . اینها منابع شما شده اند برای درک ایران . آنها را بزرگ بدارید که به کارتان می آیند ، دانشجو و دانشگاهی ِ از ایران آمده را بیندازید توی زندان به جرم سفر و شرکت در همایش سالانه دانشگاهی که نخبه هایش رونق تحقیق و صنعت و تحصیل در سرزمینتان شده اند . .

ای خدا ای فلک ای طبیعت
شام تاریک ما را سحر کن ...