خطی برای خودم ، برای طرلان ، برای نسترن ، برای کودکی ها

یک وقتهایی هیچ چیزی نمی تواند به اندازه تماشای فیلمهای ایرانی حال آدم را عوض کند . از میان فیلمهایی که مادرم فرستاده ، سالاد فصل را دیدم ، به اضافه ازدواج به سبک ایرانی که ورژن وطنی همان فیلم معروف ازدواج بزرگ یونانی من بود . اما ظریف بود ، مناسب آن وقتهای که دلت یک فیلم ساده می خواهد که فکرت را سبک کند . اما سالاد فصل با بازی همیشه خوب خسرو شکیبایی ، با آن ترانه پایانی ش -خانه به دوش تو شدم بنگر که مرا تاکجا کشاندی ، عاشق روی تو شدم تو که جان مرا به لب رساندی *- مرا برد به روزهای سینما عصر جدید ، آن روزهایی که موزیک پاپ تازه قانونی شده بود ، و ته فیلمها می شد «ترانه مجاز» شنید ، و ما عاشق آن ترانه ها می شدیم . ان روزها می شد عاشق همه چیز شد ، عاشق فیلمهای جشنواره ، عاشق صدای فرانک سیناترا ، عاشق صدای جوی آب ، عاشق کتابهای قدیمی زهوار دررفته ، عاشق معلم ادبیاتمان که هم سن پدربزرگمان بود ، عاشق درختهای خیابان پهلوی ، عاشق معماری تئاتر شهر . میان جعبه ها و بساط اسباب کشی ، نشستم و فیلم را دیدم انگار که نذر داشتم همین امشب آن را ببینم. شب آرام ایرانی ام با تلفن طرلان زیباتر شد ، همان طرلان قدیمی و دوست داشتنی . یک چیزهایی هست توی دنیا که آدم نمی داند چیست ، اما همیشگی و تعریف نشدنی ست ، تازه و خنک ، مثل صدای افتادن یخ تازه توی تنگ آب . گفتم از پس مدتها بی خبری ، انگار که تمام این سالها و روزها با هم حرف زده ایم . با دوستهای قدیمی ، حرف زدن هیچوقت نقطه شروع ندارد ، همیشه انگار وسط مکالمه ای بوده ای که ناتمام مانده ، همیشه می شود باز همانطوری نشست و حرف زد . توی همین اسباب کشی ، جعبه کوچک یادگاریهای تهران را باز کردم ، از بلیط تئاتر شمس پرنده ، تا کارتهای انترنی ، کارت شناسایی مدرسه ، منگوله قرمز کلاه فارغ التحصیلی ، و در کنار همه اینها ، نامه ای که نسترن سال کنکور برایم نوشته بود . نامه زیباتر از آن بود که بتوانم توصیف کنم ، یک روزی همین جا می گذارمش توی وبلاگ . نامه را خواندم و حس کردم باز هفده ساله ام ، که هیچ چیزی انگار در این سالها عوض نشده ، با اینکه همه چیز ، همه چیز عوض شده . یادم رفت به آن روزهای دور ، به طرلان گفتم چقدر توی صف سینما برای جشنواره ایستادیم ، و حالم یکباره عوض شد . با نسترن و بقیه می رفتیم سینماهای نزدیک مدرسه ، «بچه های خیابان» را سیصد بار دیدیم ، تا اینکه موزیکش را از بر شدیم . سالهای دانشگاه اما پای سینما رفتن ها ندا بود ، و آن فیلم دیدنها توی سالن سوم عصر جدید و بعدش هم کیک و نسکافه آینه ونک کجا ، این دی وی دی دیدنهای دور کجا . فکر کردم چقدر همه چیز عوض شده ، چقدر من عوض شده ام . فکر کردم اگر همه ، حتی کسری از آنچه من عوض شده ام توی این سالها ، عوض شده باشند ، باید از نو بنشینیم و هم را بشناسیم . بعد دیدم انگار نیازی نیست ، انگار همه با هم عوض شده ایم ، انگار یک مدتی رفته ایم به مرخصی ، یک ده سالی ، و باز برگشته ایم ویکجورهایی هم را می شناسیم ، و همین کافی ست . عجیب نیست ؟ فکر کردم چه دغدغه هایی داشتیم آن روزها ، چه چیزهایی دلخورمان می کرد ، از چه چیزهایی واهمه داشتیم و چه چیزهایی را جدی می گرفتیم . حالا انگار از پس آن سالهای پر تنش ، راحت تر حرف می زنیم . زندگی انگار یادمان داده که هیچ چیزی آنقدر که ما فکر می کردیم بزرگ نبود ، که همه چیز گذری بود ، که زندگی آن دورترها با یک بغل قصه متفاوت منتظرمان ایستاده بود . امشب این را باز فهمیدم ، مثل همان وقتها که با نسترن حرف می زنم ، مهم نیست چند وقت یکبار . همیشه انگار همین دیروز بود که می رفتیم شهر ری برای پروژه جذام ، می رفتیم نمایشگاه کتاب ، می رفتیم انقلاب ، یا تولد همدیگر . طرلان یادم را انداخت به ان تولدی که سال سوم دبیرستان گرفتم ، عکسهای آن روزها را باید بگذاریم توی موزه . من با ان عینک قاب کائوچویی که مثلا خیر سرم خیلی فکر می کردم قشنگ است . چقدر می رفتیم تولد همدیگر . پارسال که ایران بودم مدیسا می گفت لابد جمیعا فکر می کردیم خوشگلیم که اینقدر عکس می انداختیم . نسترن می گفت چقدر هم چسان فسان می کردیم برای هم توی آن تولدها ، چسان فسان بدون آرایش ، با آن عینکهای گنده . می گفت و می خندیدیم و یاد عکسهای سفر شمال مدرسه افتادیم . سیصد تا عکس گرفتیم کنار دریا و کنار آتش شومینه ، رمانتیک و غمناک . یک شب هم روح احضار کردیم ، داشتیم از ترس می مردیم که یک مرتبه ناظممان از در آمد تو و ما فکر کردیم صاحب روح آمده . یک بار هم داشتیم می رقصیدیم ، که خانم سعادت از در آمد تو ، یکی مان طوری ضبط صوت را پرت کرد پشت کاناپه که سیمش پاره شد . نمی دانم چرا تا ولمان می کردند ، یا می رقصیدیم یا عکس می گرفتیم . یکبار آقای باقری در حالی وارد کلاس شد که ما همه روی میزها بودیم و داشتیم می رقصیدیم (حتی یادم هست که برای آن زنگ تفریح ضبط صوت کلاس قرآن را قرض گرفته بودیم ..) ، آقای باقری هم خندید و گفت راحت باشید .. ما هم درق و دورق رفتیم سرجاهایمان نشستیم . این همان دورانی بود که من سر کلاس آقای باقری میز اول می نشستم و برای تفریح صناعات ادبی علامه همایی را مثل کتاب مقدس از بر می کردم، و جادوی کلام صائب و ابوسعید ابوالخیر از خود بیخودم می کرد ... هر قصه ای یاد قصه دیگری می اندازدم . حالا این سو و آن سوی دنیا پراکنده ایم ، اما دنیای جادویی آن هفت سال ، به گنجی می ماند که راز و رمزش را فقط ما می دانیم . این چیزها در این دیار دور از جنس همان بوی عیدی بوی توپی ست که فرهاد خواننده می خواند « با اینا خستگی مو در می کنم ...» چقدر زود اینهمه خاطره داریم ، چقدر زود .



* خانه به دوش تو شدم - بنگر که مرا تا کجا کشاندی
عاشق روی تو شدم - تو که جان مرا به لب رساندی
ای با تو بودن حسرت دیرینه من
ای راز عشقت تا ابد در سینه من
از تو بریدن خیلی سخته ، نازنین
به تو رسیدن خیلی سخته ، نازنین ...

این روزها دل روزگار کمی گرفته ، و من این بار می دانم چرا .